ეპიზოდი 12 – ჩვენი ადამიანები

იმისათვის რომ წერა დავიწყოთ ძლიერი ემოცები ან უემოციობა გვჭირდება. ორივე კარგი და ძლიერმოქმედი საშუალებაა მნიშვნელოვანის შესაქმნელად. წერა კარგი რამეა, დაგროვებული ემოციის წამიერ ამოხეთქვას ასახავს, რომელიც იმდენად ნამდვილი და შეულამაზებელია, რომ შეიძლება საშიშიც კი გახდეს. ბლოგის წერა ემოციების არქონის გამო დავიწყე. იმ ემოციების, რომლებიც იმდენად იყო გამქრალი, რომ ვორდის ფაილი ერთი კვირა მქონდა გახსნილი და ერთ აბზაცზე მეტს ვეღარ ვწერდი. იმიტომ კი არა რომ სათქმელი არაფერი მქონდა, პირიქით, იმდენი სათქმელი მქონდა დაგროვებული, თავს ვერ ვუყრიდი. წერა კიდევ იმ ადამიანების გამო დავიწყე, რომლებიც ჩემგან მუდმივად რაღას ელიან, ახალსა და განსაკუთრებულს.

მე ვიყავი განსაკუთრებული და მისაბაძი იმდენად, რომ ხიბლში ჩავვარდი. იმდენად მომწონდა საკუთარი თავი რომ ყველაზე ძვირფასი რაც გამაჩნდა დავამსხვრიე. დავამსხვრიე მხოლოდ იმ იმედით რომ უკეთესი მექნებოდა. ადამიანის სწრაფვას წარმატებისაკენ მასშტაბები არ აქვს. რაც მეტს იღებ მით უფრო მეტის კეთების სურვილი გიჩნდება და ასე კლავ ყველაფერს შენ გარშემო რაც ღირებული და მნიშვნელოვანია. კლავ ადამიანებს და მათაც სხვა გზა არ აქვთ, გარდა იმისა, რომ მოკვდნენ. ამის შემდეგ საკმარისია გაჩერდე, რომ შენ ცხოვრებაში აუცილებლად გამოჩნდებიან ადამიანები, რომელებიც გაგრიყავენ, შენზე უკეთესს აღმოაჩენენ. შენც უხმოდ გაქრები და ისინი ამ სიჩუმით მხოლოდ ცოტა ხნით შეწუხდებიან. გული დაგწყდება და სუნთქვასაც შეაჩერებ, მაგრამ შენ იცი რომ ცხოვრება შენთან ერთად ან მის გარეშე მაინც გაგრძელდება. ამიტომ არცერთ ნაბიჭვარს არ მისცე უფლება იფიქროს, რომ ცხოვრება შენ გარეშეც შეიძლება გაგრძელდეს.

ასე მოხდა ცოტა ხნის წინაც. მორიგი პაუზა გაჩნდა ჩემ ცხოვრებაში, რომელითაც დისკომფორტს მხოლოდ საკუთარ თავს ვუქმნიდი. ვხედავდი როგორ იცვლებოდნენ ადამანები ჩემ გარშემო ან უბრალოდ საკუთარ თავს აჩვენებდნენ იმ მხრიდან, რომელსაც მანამდე არ აჩენდნენ. ამაში არაფერია უცხო და გასაკვირი, ეს ცხოვრების დაუწერელი კანონია. ჰოდა, ეს კანონები დიდი ხანია მივიღე და არც ვბრაზდები, არც მწყინს და საერთოდ არანაირი რეაქცია აღარ მაქვს. ეს არის რეალობა, რომელშიც ვცხოვრობთ და რომელსაც უნდა შევეგუოთ. ასეთი პაუზები კარგია ემოციურად გცლის და ახლითა და უცნაურით გავსებს. ყოველთვის ბევრი ლაპარაკი მიყვარდა, მაგრამ საკუთარ თავსა და პრობლემებზე არასდროს. ამ თვისებას ჩემში ვაფასებ და აღფრთოვანებულიც კი ვარ.

ამ მონოლოგით ვიყავი გართული ნენესა და ნაკას სახეები რომ შევნიშნე, რომლებიც ფაქტით შეშფოთებულები ნერვიულად ანაწევრებდნენ თეფშზე დარჩენილი ტორტის ნაჭერს.

რა გინდა? მკითხა ნენემ და ისე მომაშტერდა მივხვდი პასუხს თავს ვერ ავარიდებდი. მე კიდევ ვიჯექი უხმოდ და ზუსტად ვიცოდი რა მინდოდა, მაგრამ ისიც ზუსტად ვიცოდი, რომ ამაზე ლაპარაკი არ მინდოდა. ყველა პასუხს თავს ვარიდებდი და ჩემი უაზრო პასუხებით შეწუხებულები ისეთ დასკვნებს აკეთებდნენ არ ვიცოდი უნდა მეხარხარა თუ ისევ ჩუმად ვმჯდარიყავი. ამიტომ მობილურში ჩავრგე თავი და მხოლოდ მოსმენით შემოვიფარგლე.

იცი შენ ვის ჰგავხარ?! ლიკას, ყველაზე უნებისყოფო და უუნარო ქალს ვისაც კი ვიცნობ. არა, კი არ ჰგავხარ, იმაზე უარესი ხარ. ამაზე გავცეცხლდი, მაგრამ ვცდილობდი თანაბრად მესუნთქა, რომ არ ავფეთქებულიყავი.

არადა, შენი ტვინი რომ მქონდეს, შენი უნარები და ზოგადად შენნაირი ვიყო აქამდე იმდენს მივაღწევდი ტრამპსაც კი შეშურდებოდა ჩემი – წინა ნათქვამი თვითონვე უარყო. იმედი მაქვს ამ ყველაფერს ჩემს „მოსაბრუნებლად“ აკეთებენ, თორემ ამ სცენას კარგი დასასრული არ ექნება.

გესმის, რას გეუბნებით, ისევ რატის სქროლავ ხო?! – მკითხა ნენემ და მობილური წამართვა. ნერვიულობისგან ჯერ იმ ბიჭის პროფაილის სქროლვა დაიწყო შუა რუსთაველზე გაშლილი ქოლგა რომ ურტყა და მერე იმის ოპერის წინ ალუბლის წვენი რომ შეასხა თეთრ პერანგზე. ამ ფონზე დაბნეული ნაკა იმ ბიჭის ნაჩუქარ სამაჯურს ათამაშებდა ბოლო ცხრა წლის მანძილბე ექვსჯერ რომ დაშორდა და შეურიგდა ერთი და იგივე მიზეზის გამო.

სტრესის დროს რა გემართებათ?! ჩვენ ვიცინით, თან ძალიან ბევრს. ამ სტრესის ბოლოც კეთილია და სიცილ-ხარხარში დავიშალეთ.

დივანზე ფეხები შემოვიკეცე, პლედი გადავიხურე და ბენის მეილი გავხსენი, რომელზეც პასუხად მივწერე OK!

ცხოვრების მნიშვნელოვან მომენტებში ჩვენ გვერდით მყოფი ადამიანები გვაიძულებენ საკუთარი თავი და სიცოცხლე შევიყვაროთ. ისინი ჩვენი ადამიანები არიან.

ჩვენი ადამიანები

ეპიზოდი 11 – სიყვარული ვერტიკალურია და თან ბრუნვადი!

ადამიანებს სამი რამის მიხედვით ვაფასებ – რას ჭამს, რა ღვინოს სვამს და როგორი ადამიანი უყვარს. ქოთქოთა ადამიანებს აუცილებლად უყვართ ცხარე საჭმელი, შავგვრემანი ბიჭები და შავი ღვინო. დეპრესიული ადამანიები ყოველთვის ტოვებენ ფინჯანში რძიან ყავას და თეფშზე კექსის ნაჭერს, ხოლო მათ ბიჭებს ჟელეთი დავარცხნილი თმა აქვთ. ადამიანები, რომლებიც ზედმეტად შეყვარებულები არიან თეფშზე სხვადასხვა ფიგურებს ხატავეს შოკოლადის მინანქრით და ხილის წვენს სვამენ. ხოლო ჩემი მეგობრები შთანთქავენ ყველაფერს რაც გემრიელად გამოიყურება, ცხარეა და სვამენ ყველაფერს, რაც ალკოჰოლს შეიცავს, მდუდმივად დიეტაზე არიან, მაგრამ ორშაბათიდან. მათ დღის სხვადასხვა მონაკვეთში სხვადასხვანაირი ბიჭები მოსწონთ, თუმცა მუდმივად იმ ერთის ერთგულნი რჩებიან, ვინც სტუდენტობის პირველ კურსზე შეუყვარდათ, ვისაც პირველად აკოცეს ან ვინც ყველასგან მალულად უყვარდათ ბევრი წლის მანძილზე.

ნაკა იმ გოგოების კატეგორიას მიეკუთვნება უნივერსიტეტის პირველი კურსიდან მოყოლებული ერთ ბიჭს რომ ვერ გასცდა. ნაკას ყოველი მესამე შეყვარებული ერთი და იგივე ბიჭია. ნაკას უსაშველოდ გრძელი მესიჯების წერა უყვარს, თან იმდენად გრძელი რომ მერე თვითონვე ეზარება წაკითხვა. სხვადასხვა მიზეზის გამო შორდება და ზუსტად იგივე მიზეზის არქონის გამო ურიგდება სტუდენტობის სიყვარულს. მცდელობა და ძალისხმევა არცერთ მეგობარს დაგვიკლია რომ სტაბილური არჩევანი გაეკეთებინა, მაგრამ არასტაბილური ადამიანები სტაბილური არჩევანი ორი სხვადასხვა ცნებაა. ერთადერთი რისიც ნაკა სამი წლის მანძილზე დარჩა ერთგული და სტაბილური მისი 300 ლარად ღირებული ფეხსაცმელია, რომელიც არც ცვდებოდა და მისი გრძნობისაგან განსხვავებით არც იერს კარგავდა. ჰოდა ბევრი ვიფიქრე რა არის ნაკას ასეთი არასტაბილურობის მიზეზი და მივხვდი, რომ მის ტვინს ის ჰორმონი აკლია, რომელსაც ხახვის ნაკლებობა იწვევს და რომელსაც ნაკა დაბლენდერებულსაც კი არჩევს წვნინი კერძებიდანაც კი.

ნენე მუდმივად შეყვარებული გოგოების კატეგორიაში შედის. რომ ვკითხე ამ და ამის წინა ურთიერთობას შორის რამდენხნიანი პაუზა გქონდა-მეთქი, ორ თვიანიო ისე მიპასუხა გეგონება ჩემ ნაცვლად მას აქვს ორწლიანი ჩავარდნა სიყვარულში.  ნენე გოგოა წაბლისფერი თმით, რომელსაც შეუძლია ტყემლის ხათრით 6 ცალი შემწვარი კვერცხი ჭამოს, ძირითადად ფასტ ფუდებით იკვებებოდეს და მაინც ახერხებდეს იყოს გამხდარი, რის ნიადაგზეც მუდმივად წუწუნებდეს როგორ გასუქდა. ნენე გოგოა განსაკუთრებული სიცილითა და ამ სიცილით კაცების მოხიბვლის უნარით. ნენეს ცხოვრების კრედოა – წესები იმისათვის არსებობს, რომ დავარღვიოთ. მოკლედ, მიბაძეთ ნენეს, ოღონდ მცირე დოზით.

ელენე ყოველი ორშაბათიდან დიეტაზეა. განსაკუთრებით უყვარს ტკბილეული და შეჭმული შოკოლადების ქაღალდებს სხვის თეფშებზე ალაგებს, რომ ნაკლებად მოგვხვდეს თვალში რა რაოდენობის ტკბილეული შთანთქა ბოლო ერთი საათის განმავლობაში. ელენე მუდმივად დაღლილი ადამიანია, რის გამოც მეგობრების მობილურში მისი ნომერი გვიწერია სახელით, „არ შემიძლია“. რატომ არ მოდის გოგოების შეკრებაზე, რატომ არ წავიდა სალონში და ზოგადად ყველა შეკითხვაზე, რომელიც იწყება სიტყვით –  რატომ? პასუხი არის „არ შემიძლია“. თუმცა რაც მას ყველაზე კარგად შეუძლია დღესასწაულებზე ჩვენი მასპინძლობაა. ნაკასგან განსხვავებით ელენე საოცარი კულინარი და რეცეპტების აღმოჩენის ოსტატია, რაც უნდა ვაღიარო, ჩემი დამსახურებაც არის. ელენეს სამზარეულო ყველაზე მისტიური სამზარეულოა მათ შორის რაც ოდესმე მინახავს. თბილი განათებით და რადიომიმღებით, რომელშიც მუდმივად ისმის ბლუზისა და ჯაზის საოცარი მელოდები, ის ერთ-ერთი მიზეზია რის გამოც ამ სამზარეულოში უამრავი საათი გვაქვს გატარებული გოგოებს.

მოკლედ, ამ გოგოების გარემოცვაში მიწევს ჩემი დროს უმეტესი ნაწილის გატარება და მათგან რჩევების მიღება რატიზე და დათიზე, რასაც ბოლო პერიოდში ბენიც დაემატა. მას შემდეგ რაც გავიგე, რომ რატომ ცოლი მოიყვანა და სამუდამოდ გავუშვი ჩემი ცხოვრებიდან, გადავწყვიტე ბენი საჭირო დროს გამოჩენილი საჭირო ადამიანი იყო და მის შეთავაზებაზე დავიწყე ფიქრი.

მეილი, რომელიც ბენმა გამომიგზავნა ერთი თვის განმავლობაში არ გამიხსნია და აი, როგორც იქნა გავბედე და სახტად დავრჩი. ტექსტი ასე იწყებოდა – „ვინ თქვა რომ ფრენა არ შეგვიძლია?!“ მიმაგრებულ ფაილებში იყო ორი ბილეთი ლონდონის მიმართულებით, საშობაოდ. აი, ასე გამოვტოვეთ ყველა ეტაპი და პირდაპირ ლონდონში ამოვყავი თავი, ჯერ-ჯერობით თეორიულად. არ ვიცოდი რა მექნა, რა მეთქვა და ზოგადად არაფერი ვიცოდი. ამიტომ სასწრაფო წესით ნენეს დავურეკე და მარკეტში ვთხოვე გაყოლა. თან საყიდლები, თან ჭორაობა.

შამპუნების რიგში ვიდექით ნენეს ბენის მეილი რომ ვანახე. იმხელა იკივლა ვიღაცას ქათმის სალათით სავსე კონტეინერი გაუვარდა ხელიდან. ეპილაციაზე ჩაგწერ, ახალი თეთრეული იყიდე და წადი. რად უნდა მაგას ფიქრი, მომაძახა და დაცვის ბიჭს, რომელიც ჩვენი საუბრის უნიბლიე მოწმე გახდა თვალი ჩაუკრა.

საღამოს სამსახურიდან მოსული დამშეული ნენე და ნაკა ჩუმად ჭამდნენ შემწვარ კვერცხს და ხან ერთმანეთს შეხედავდნენ, ხან მე. ამ დროს მე ჩუმად ვიჯექი და ბენის მეილი მქონდა გახსნილი, რომელზეც დღეს აუცილებლად უნდა მეპასუხა.

ეპიზოდი 10 – „უარი არ მიიღება!“

„საღამოს ჩაის სახლში ვიკრიბებით, კრეპებისა და ჟოლოს ჩაის გარეშე გემრიელად ჭორაობა არ გამოდის“ – დაწერა ნინიმ ვაიბერის ჯგუფში, რომელსაც ჩვენდა დასაცინად „კდემამოსილი ქალები“ ჰქვია.

გავიგე, მაგრამ დილის რვა საათზე რა დროს კრეპი და ჩაია? აშკარად რაღაც ხდება, თან ნამდვილად სასწრაფო და მნიშვნელოვანი. ბალიშიდან ძლივს ავწიე თავი, ისეთი ამინდია ჭაჭა და ხინკალი რომ მოუხდება, მაგრამ სანამ ნინი ამერიკაში წავა ვცდილობთ მის ხუშტურებზე ვიაროთ. ხომ გაგიგიათ – ჩათრევას ჩაყოლა სჯობს.

წინა კვირას ზუსტად ოცდა იმდენიღაცა წლის გავხდი, რამდენიც საკმარის საბაბს მაძლევს, რომ სოციალურ ქსელებში მხოლოდ დაბადების თვე და რიცხვი მივუთითო. ჰოდა, ამ დაბადების დღეზე ისეთი საჩუქარი მივიღე მთელი ჩემი შეგნებული კულინარიული ცხოვრება რომ ვოცნებობდი. წინა პოსტებში ვწერდი ფრანგული სამზარეულოსადმი ჩემი დამოკიდებულების შესახებ და ახლა მაგიდაზე ამერიკელი კულინარის და ტელეწამყვანის, ჯულია ჩაილდის წიგნი მიდევს  – ფრანგული სამზარეულოს ხელოვნება. ამ საოცარ ქალზე და მის ცხოვრებაზე შესანიშნავი ფილმი – Julie and Julia გადაიღეს, რომელიც აუცილებლად უნდა ნახოთ, მითუმეტეს, რომ მთავარი გმირის როლს თვით მერილს სტრიპი თამაშობს. ამიტომ ზუსტად ვხვდები რამხელა პასუხისმგებლობა ავიღე საკუთარ თავზე და ამისთვის კარგადაც უნდა მოვემზადო. ამიტომ გადავწყვიტე კულინარიის აკადემიაში დავიწყო სწავლა. მოკლედ, დიდი გეგმები და გეგმებზე უფრო დიდი მოლოდინები მაქვს საკუთარი თავისაგან.

ჩაის სახლში რომ მივედი გოგოები ისეთი სახით დამხვდნენ მივხვდი, საქმე მე მეხებოდა. სანამ მენიუში კრეპს ვარჩევდი ნინი ისე ცქმუტავდა, მეგონა პრინცმა ჰარიმ სთხოვა ცოლობა. მენიუდან თავი ამოვყავი და სანამ წყობიდან გამოვიდოდი მშვიდი სახით ვთქვი  – ამოღერღეთ.

• რატიმ ცოლი მოიყვანა, აცანცარდა ნინი.

• მერე მე რა ვქნა?

მეგონა იცოდი, ნახავდი, გაიგებდი ან რამე, მაგრამ არაუშავს, შენ არ იდარდო. ხომ იცი შენ გვერდით ვართ, თქვი რომ ნერვიულობ და სულ ერთი არ არის. ყველას გადაგვიტანია და შენც გადაიტან. თან ნახე სულაც არ არის ლამაზი გოგო – ყველა ერთად მამშვიდებდა და Facebook-ზე რატის ძალიან ლამაზი ცოლის ფოტოებს მიტრიალებდნენ ცხვირწინ. ნახე რა დაგრეხილი ფეხები და დიდი ცხვირი აქვს – არცერთი ჩერდებოდა.

ჰო, ჩემი უდაბნოც გადაიქცევა ოაზისად და ჩემ ქუჩაზეც მოვა გაზაფხული, ანიც ვიქნები და ჰოეც, ინიც და იანიც, ოღონდ შემეშვით და მაცადეთ კრეპის ჭამა. ისეთი სახეებით მიყურებდნენ, თითქოს არაბი შეიხის ოცდამეშვიდე ცოლი ვიყავი, რომელიც 15 წელია შეიხის ვიზიტს ელოდება საძინებელში.

რატის ამბავი არ გამხარებია, არც მწყენია, უბრალოდ გავბრაზდი. ძალიან გავბრაზი იმაზე, რომ ყველაფერი ასე იყო, უზაროდ და უმიზნოდ, დაუმთავრებლად და აუხსნელად, მაგრამ ადამიანები უნდა დავტოვოთ იმ ადგილას, სადაც ისინი კომფორტულად არიან. დავტოვოთ იმ ტალღაზე, რომელიც ყველაზე ტკბილად ისმინება. თუ ყველა მოგონება გავიყოლეთ და მთელი ცხოვრება ჩვენთან ერთად ვატარეთ, გაბრაზება არ გაივლის. ჰოდა, რატიც დავტოვე იმ ტალღაზე, რომელიც ტკბილად ისმინება. ვცდილობ აღარ ვიყო გაბრაზებული და მგონი გამომდის. წინა პოსტში დაანონსებული „გამოჯანმრთელების პროცესი“ წარმატებით, თუმცა შეცვლილი სცენარით მიმდინარეობს.

ჩვენ, მარტომყოფი ადამიანები თავს ბედნიერებად ვაჩვენებთ სხვებსაც და საკუთარ თავსაც, თან დიდი წარმატებით. ამისადა მიუხედავად მუდმივად ახალი  ურთიერთობების ძიებაში ვართ, რომლებიც ძირითადად ზედმეტად ხანმოკლე აღმოჩნდება ხოლმე. ასეთი ხანმოკლე ურთიერთობების ექსპერტი თიკაა. დილაადრიან ნახევრად მძინარეს დამირეკა და ქოთქოთით მიყვება – გოგო, გიგამ დამირეკა და შარდენზე დამპატიჟა, მაგრამ თან თემუკას შევპირდი შოფინგზე გაყოლას. არ ვიცი როგორ მოვიქცე, გიგა კი მესიმპათიურება, მაგრამ აი, ზუკა მაინც სხვა დონეა რა, ბოლო მოდელის BMW-თი დადის კი იცი, ან რა ზმანზეა, არც საჩუქრების შერჩევა ეშლება. ჰოდა, მირჩიე რამე, გიგა გადავაგდო, თემუკა თუ ზუკა? პასუხის გაცემაც არ დამაცადა ისე გააგრძელა –  უი, ჰო იმ დღეს სამსახურში ვარდები გამომიგზავნა აი, იმან ნინჩოს დაბადების დღეზე რომ გავიცანი კოტეს ძმაკაცი. აუ, შენ პროსტა არ იცი როგორ გამიფანატა. ტიპი, ჩვეულებრივად შეყვარებულია ჩემზე. იმ დღეს ახალი აიფონებს ფოტოებს მიგზავნიდა, რომელი მოგწონსო. პროსტა, ზაზუშას რომ არ ჰქონდეს უკვე გამოწერილი კი ვაყიდინებდი მაგ გოიმს. თიკას ერთი კითხვით თუ გავაჩუმებდი, ამიტომ ჩემი კოზირი მოვიმარჯვე და შუა თვითგაფანატებაში ვკითხე,

– თიკა, გურამიკო როგორ არის?

გურამიკო თიკას ყოფილი ქმარია. თითქმის ათი წელია რაც დაშორდნენ და მაინც ვერ ეხსნებიან ერთმანეთს. ხან რაფაელოებით აადგება გურამიკო და ხან დედის ტრაკის გინებით, მაგრამ როგორც ჩვენი საერთო მეგობარი გიგი იტყოდა, „ეგეთი მარტო ტრისტანისა და იზოლდას სიყვარული ვიცი მე, ძმაო“. ჰოდა, გურამიკოს ხსენებაზე გამიშვი-გამატარე და მე ცუდი ვარ და არ გიმსახურებ ცხრა წელი გვახსენდება მთელ სამეგობროსა და მათ შორის თიკასაც. მერე თიკა ისეთი ნარნარი და ნაზი ხდება, დუმდება და ყველა ვისვენებთ თხუთმეტი წუთი მაინც.

თიკას ამბებში ბენის ამბების მოყოლა გამომრჩა. ვიცი, ყველაფერი გაინტერესებთ, მათ შორის წვრილმანი დეტალებიც, თან თქვენი აზრიც მჭირდება, როგორ მოვიქცე. მოკლედ, საუზმედ ესპანური ომლეტი მოვამზადე. თხლად დაჭრილი კარტოფილის ნაჭრები და მწვანე ხახვი კარაქში შევწვი, მარილსა და შავ წიწაკაში ათქვეფილი კვერცხი გადავასხი, შიგადაშიგ ლორის ნაჭრები და პომიდორი „ჩერიც“ დავუმატე და  დაბალ ცეცხლზე ბოლომდე გამოვაცხე. მარტივი და გემრიელია. ღმერთმა დალოცოს ესპანელები! ომლეტიანი თეფში მაგიდაზე დავდე, სკამზე ცალი ფეხი მოვიკეცე და მეილი გავხსენი. ორი მიმაგრებული ფაილი დამხვდა ტექსტის გარეშე. მხოლოდ Subject ეწერა – „უარი არ მიიღება“.

ვინ თქვა, რომ ფრენა არ შეგვიძლია? მთავარია ფრთები გავშალოთ და წონოსწორობა შევინარჩუნოთ!

ეპიზოდი 9 – სიყვარული ყველას უნდა ?!

ზოგი ცხოვრებას ისე მიჰყვება, როგორც თეატრში აყოლილ სხვის ტაშს. ზოგი სხვებს კარნახობს სად და რა დოზით არის აპლოდისმენტები საჭირო. თუ თქვენ თეატრში მეორედ წასვლის სურვილი გაგიჩნდათ, არ აქვს მნიშვნელობა რომელ კატეგორიას მიეკუთვნებით.

ამერიკელებს ერთი კარგი ფრაზა აქვთ – Half of my life, რასაც ქართულად მეორე ნახევარს ვეძახით, მაგრამ სიტყვა – Life საერთოდ გამქრალია ამ თარგმანში. მარტოდმყოფი ადამიანი დაუმთავრებელი წიგნივითაა. ასეთ წიგნებზე ვერასოდეს იტყვი, რომ წაკითხული გაქვს. მუდმივად საწოლის გვერდით გიდევს იმ იმედით, რომ აი, დღეს თუა არა ხვალ გააგრძელებ კითხვას. მუდმივად დანაშაულისა და დანაკლისის შეგრძნება გაქვს, სანამ ბოლო ფურცლამდე არ წაიკითხავ და არ იგრძნობ ფინალის ემოციით მიღებულ სიამოვნებას. ამიტომ, მოდით შევთანხმდეთ, რომ ცხოვრება მეორე ნახევრის გარეშე ვერ შედგება.

ადამიანები, რომლებიც მარტო ვცხოვრობთ ნახევარფაბრიკატებით ვიკვებებით. გაიხსენეთ რამდენი კილომეტრი სოსისი და ძეხვი გაქვთ ნაჭამი ბოლო 1 წლის მანძილზე. შეიხედეთ და შეამოწმეთ რამდენი თვის წინ გაუვიდა ვადა მაცივარში შენახულ კვერცხს. მერამდენედ ჰპირდებით საკუთარ თავს, რომ „წესიერი“ საჭმლის ჭამას დაიწყებთ, მაგრამ მაინც ბურგერებისა და ხაჭაპურის ნამცეცებითაა ჩვენი სამზარეულო სავსე. დროა გამოჯანსაღება დავიწყოთ.

ჩემ ცხოვრებაში რატის გაქრობამ და განსაკუთრებით ამის ფონზე ბენის გამოჩენამ მაიძულა ხუთი თვის ვადაგასული კვერცხი მაცივრიდან გამომეღო და ნაგვის ურნაში მომესროლა. დავფიქრდი და მივხვდი, რომ კულინარიისადმი ჩემი ფანატური სიყვარულის მიუხედავად მხოლოდ მაშინ ვამზადებ თუ ამას სხვებისთვის ვაკეთებ. ცარიელ დღეებში მეც თქვენსავით გარეთ ან გარედან მოტანილი მზა საჭმლით ვიკვებები. არადა, ისეთ გემრიელ ბორშს ვაკეთებ, თითებს ჩაიკვნეტთ. ამიტომ ადამიანებს მუდმივად გვჭირდება ობიექტი ვისზეც ვიზრუნებთ და ვინც ჩვენზე იზრუნებს.

ამასწინათ გოგოები ვისხედით და თქვენ წარმოიდგინეთ სულაც არ ვჭორაობდით არც ბიჭებზე და არც მოდაზე. სასაუბრო თემა კულინარია იყო. ჰოდა, გოგოებს შევპირდი ახლო მომავალში ბორშს გაგიკეთებთ-მეთქი. თბილისში შუა შემოდგომა, როგორც წესი, ხშირად ჰგავს ხოლმე ზამთრის დღეებს, რომელსაც ბორში ისე უხდება, როგორც ნინის ლურჯი არმანის კაბა, პურს ქარაქი და ბენს კუბოკრული პერანგი.

ვაიბერში გოგოებს პატარა ჯგუფი გვაქვს ივენთების დასაგეგმად და გადაუდებელი ისტორიების მოსაყოლად. ფაქტიურად პატარაა სექტაა თავისი ატრიბუტიკით. არ გირჩევთ შიგნით შეიხედოთ, მითუმეტეს წაიკითხოთ და ფოტოები დაათვალიეროთ. ამ ჯგუფში იგეგმება ყველა ჩვენი შეხვედრა, მათ შორის „ბორში ფართიც“ აქ დავგეგმეთ. რადგან ორშაბათი მძიმე დღედ მიიჩნევა და თუ საღამოს სტრესის მოსახსნელადაც არავინ გყავს, რომ ზურგის მასაჟი გაგიკეთოს აუცილებლად მეგობრებთან უნდა წახვიდე ბორშის საჭმელად.  ჰოდა, ჩემმა მეგობრებმაც ასე გადაწყვიტეს და ორშაბათი საღამოც დაიგეგმა.

ახალი ბოსტნეული და ახალი ხორცი აუცილებელი პირობაა იმისათვის, რომ ბორში უნაკლო გამოვიდეს. ამიტომ საჭირო პროდუქტების სია ჩამოვწერე. მარკეტის შესასვლელთან ბენი შემხვდა, რომელსაც ორი კვირაა ვემალები. მიზეზი არ მკითხოთ, რატის მერე თქვენც ასე მოიქცეოდით.

სანამ ბენი ბორშისთვის ძროხის ხორცს მირჩევდა მე ბოსტნეულის რიგებში დავქროდი. კომბოსტო, ჭარხალი, ხახვი, სტაფილო და მწვანილები  ურიკაში ჩავყარე და ბორშის განუყოფელი ატრიბუტი, არაყიც შევარჩიე მეტად სიმპათიური კონსულტანტის დიდი გარჯის შედეგად, რომელიც ბოლოს უკვე აღარ მიღიმოდა.

სკოლა ახალი დამთავრებული მქონდა საუკეთესო მეგობარი რომ გამითხოვდა. ჰოდა, ერთ დილას 8 საათზე მირეკავს და მეკითხება –  გოგო, ბორში როგორ კეთდება? მას მერე იმდენჯერ და იმდენს ვასწავლე ბორშის მომზადება ერთხელ და სამუდამოდ საჯაროდ დავწერ, რომ მსგავსი კითხვით აღარავინ მომმართოს.

საშუალოდ ზომის ნაჭრებად დაჭრილი ხორცის მჭლე ნაჭრები და ხახვი დაბალ ცეცხლზე მოვთუშე. ხორცს ოდნავ აკლდა მომზადება კარტოფილი და კომბოსტო რომ დავამატე.  ამასობაში დახეხილი ჭარხალი და სტაფილო ხახვთან და ბულგარულ წიწაკასთან ერთად მოვშუშე და ტომატის სოუსი მოვასხი. როდესაც ყველაფერი მომზადდა ერთმანეთში გადავურიე და ადუღებული, ცხელი წყალი დავამატე. ბოლო აკორდებად, წვრილად დაჭრილი ქინძი, წითელი ცხარე წიწაკა, მარილი  და ბორში მზადაა. ისეთი წითელი და ცხარე, მადისაღმძვრელი და ვნებიანია რომ ვტკბები ჩემი შედევრით.

შემოდგომის იმ საღამოებს ზამთარს რომ ჰგავს ზუსტად ასეთი საჭმელები უხდება, წვნიანი და ცხარე. ყველაფერი მოშუშული, ხრაშუნა და გემრიელი.

ცხარე წვნიანმა და წიწაკის არაყმა გოგოები ისეთ მხიარულ განწყობაზე დააყენა ნამდვილად ღირდა ამისთვის მთელი საღამო ქურასთან დგომა. თან ნინი ამერიკაში მიდის და ვცდილობთ ასეთი საღამოები გავიხანგრძლოვოთ. იქ ვინ გაუკეთებს, იმ საცოდავს, წვნიანებს და ტკბილებს. ამოხდება სული ბურგერებისა და დონატების ჭამაში, რის ნიადაგზეც არმანის ლურჯი კაბ აც აღარ ჩაეტევა და რა აიტანს მერე მაგის წუწუნს ვაიბერში. ყოველ საღამოს  კამერის წინტრიალს და გოდებას იმაზე, თუ როგორ მოიმატა ორი კილო და კანში ვეღარ ეტევა. მაგრამ ნინი ამის გარეშე აქაც წარმოუდგენელია და მანჰეტენის ფონზე მითუმეტეს.

გოგოები სახლში აღარ გამიშვია, განსაკუთრებით მას მერე, რაც ერთხელ ტაქსის კომპანიიდან დამირეკეს და მთხოვეს მთვრალი მგავზრისთვის მიმეკითხა, რომელიც ჩემი მისამართიდან წაიყვანეს და რომელიც ბოლო ხმაზე მღეროდა „ულიტაიწე ვორანის“ და ცოცხალი თავით არ გადადიოდა ტაქსიდან.

მიყვარს და საჭიროცაა ასეთი გოგოური საღამოები. ისინი გვახსენებენ, რომ არსებობენ ადამიანები, რომლებსაც ზუსტად ასეთები – ნამდვილები ვუყვარვართ.

შუაღამე იყო სახლის დალაგებას რომ მოვრჩი. გოგოებს უკვე ეძინათ და მეც ძლივს ვიდექი ფეხზე. სამზარეულოში რადიოს ავუწიე, ჟოლოს ჩაი დავისხი და ფეისბუქი გავხსნენი. ბენს მოუწერია – ზედმეტად ხანგრძლივი იძულებითი შინაპატიმრობისა და მარტო გატარებული კვირების შემდეგ ასეთ შემოთავაზებას იმსახურებ…

ეპიზოდი 8 – დაამტკიცე, რომ პინგვინი ფრინველია

ერთხელ მითხრეს – ერთ მდინარეში ორჯერ არ შედიანო. ჰოდა, რატისთან ურთიერთობის ახლიდან დაწყება ზუსტად ერთ მდინარეში მეორედ შესვლას ჰგავს. იცი, რომ თუ ფეხზე ფსკერს არ იგრძნობ შეიძლება დაიხრჩო, განსაკუთრებით მაშინ თუ ცურვა არ იცი. ჰოდა, ცურვის ცოდნით არასოდეს გამოვირჩეოდი. ასე რომ, რატისთან დაანონსებული შერიგება გაუქმდა.

ცხოვრების რაღაც ეტაპზე საჭიროა მივხვდეთ, რომ გავიზარდეთ და მხოლოდ ის სისულელეები უნდა ჩავიდინოთ, რომელიც თუნდაც ხანმოკლე, მაგრამ ბედნიერებას მოგვიტანს. ამისათვის წარსულს არ უნდა ჩამოვეკიდოთ და გამოვეტიროთ. ხომ იცით, ყოფილებზე გაჩერება არ შეიძლება. ამიტომ გრძელი მეილი მივწერე რატის, რომელის ძირითადი არსი იყო ის, რომ ცხოვრება მუხთალი რამეა, მაგრამ უნდა წამოდგე და გააგრძელო სვლა. ერთ მდინარეში მეორედ შესვლის ამაოების შესახებაც მივაწერე ერთი-ორი სიტყვა და ცრემლების ნაცვლად ანანასის წვენსაც დავაპკურებდი წერილზე ხელით ნაწერი რომ ყოფილიყო. მოკლედ, ზედმეტი დროისა და ნერვების ხარჯვის გარეშე დავასრულე ის დიდი სისულელე, რასაც რატის ურთიერთობის განახლება მიქადდა.

ახლა ჩემი ცხოვრება აჯაფსანდალს ჰგავს. საჭმელებში ზაფხულის ჰიტს, რომელიც ყველას უყვარს. თითქოს ზედმეტი ინგრედიენტებით, მაგრამ ერთ მათგანსაც თუ დააკლებთ უგემური იქნება. ყველა პროდუქტი თავის როლს ასრულებს. დათი პომიდორია, რომელიც შეიძლება ტომატიტაც ჩაანაცვლო ისე, რომ არაფერი დაშავდეს. კეტჩუპის შერევასაც უპრეტენზიოდ იტანს. ბენი რეჰანია, ახალი და ეგზოტიკური გემო, ჯერ კიდევ ბოლომდე შეუსწავლელი და არც თუ ისე საყვარელი ყველასათვის. მხოლოდ ზედმეტად გემოვნებიან ადამიანს შეუძლიათ მისი საოცარი თვისებებს აღქმა. აი, რაც შეეხება რატის ის მარილია. არა მხოლოდ აჯაფსანდალში, არამდეც ყველა სადილში. მარილი, რომელიც იცი, რომ მავნეა, არანაირი სარგებელი მას არ მოაქვს, მაგრამ შენ მაინც ჯიუტად აგრძელებ მის ჭამას, მაგრამ ერთ მშვენიერ დღეს მიხვდები, ზედმეტი მოგივიდა და ყველაფერი გააფუჭა. ადრე თუ გვიან ჭკვიანი ადამიანები მარილზე უარს ამბობენ. ასეთი ადამიანები ჯანმრთელები არიან. ჰოდა, მეც დავიწყე გამოჯანმრთელება.

ბოლო დროს ზედმეტად ბევრი დრო გამომიჩნდა ფიქრისთვის, ამიტომ სასწრაფო წესით რამდენიმე დამტვერილი და აუცილებლად წასაკითხი წიგნი გამოვიღე თაროდან და ჩუმი საღამოები შევივსე. ამ ყველაფერს ჯანმრთელობის პრობლემების გამო იძულებითი შინაპატიმრობაც დაერთო. პირველადი მოკითხვების შემდეგ სახლის კარს მხოლოდ ქვითრების ასაღებად ვაღებდი და ბენთანაც მხოლოდ მიმოწერით შემოვიფარგლებოდი. ჰოდა, დავიწყე რაღაცეების გადაფასება და ამ გადაფასებაში მივხვდი, რომ არ ღირდა ჩემი ცხოვრების თავდაყირა დაყენება.  არც ადამიანები იცვლებიან და თან ეს ის „რომ“ იყო, რომლის წინაც მძიმე იწერება.

თვითგამორკვევის ეტაპმა წარმატებით ჩაიარა და გამოძინებულ-დასვენებული გონებაც მზად იყო მთელი რესურსი დაეხარჯა ისეთ რამეზე, რაც იდიოტობებზე ფიქრის ადგილს ტვინში აღარ დამიტოვებდა.

პარასკევს ჩემ გოგოებს ვაიბერში მივწერე –  საღამოს გელოდებით, გაჭმევთ-გასმევთ რასაც გინდათ.

თეთრი ღვინო და ქათამი როგორც გინდა –  მოვიდა პასუხი, რომელიც თანხმობის ნიშნად ყველამ დაალაიქა.

ისეთ ხოდზე ვიყავი ქათამი კი არა ხინკალს მოვახვევდი რომ ეთხოვათ. ამიტომ სასწრაფო წესით ის ჯინსი ამოვიცვი, რომლიც ბოლოს აღარ მეტეოდა და ლონდონის ხედებიანი მაისური გადავიცვი. გზაში ქათმის მომზადების ოცამდე რეცეპტი ამომიტივტივდა, მაგრამ რადგან შემოდგომაა და ბროწეულის ფუფუნება გვაქვს, ყველაზე კარგი მიგნება ამ დროს შემწვარი ქათამია ბროწეულის სოუსით. თან ცოტა პიკანტური გემო მინდა შევმატო და ამისთვის ანანასს, თაფლსა და ბროკოლს გამოვიყენებ.

პირველად შემწვარი ანანასის შესახებ რომ გავიგე ისეთი სახე მივიღე, როგორც პირველად ბადრიჯნის მურაბის დანახვისას, მაგრამ როდესაც გავსინჯე მივხვდი, რომ არასოდეს არაფერზე არ უნდა აიბზუო ცხვირი და რომ კულინარიაში სტანდარტული რეცეპტები არ არსებობს. კულინარია არის პინგვინი, რომელიც ყველა წესის დარღვევის მიუხედავად, მაინც ფრინველად მიიჩნევა. ჰოდა, სამზარეულოშიც ყველა წესი უნდა დაარღვიო და დაამტკიცო, რომ პინგვინი ფრინველია.

აი, თუნდაც თქვენ ერთხელ სცადეთ არასოდეს გაამზადოთ საახალწლო სუფრაზე ილივიესა და ვინეგრეტის სალათათები, ტოლმა კომბოსტოსა და ვაზის ფოთოლში, ნამცხვარი „მედოკი“ ან „იდეალი“. მის ნაცვლად გააკეთეთ გოზინაყი ზაფხულში, საცივი შემოდგომაზე და დაანგრიეთ კლიშეები. ამით დაიწყეთ და მერე მუზა თავისით მოვა.

სახლში პარკებით დახუნძლული მოვედი. ინგრედიენტები ამოვალაგე და წინსაფარი მოვირგე. ქათმი კარგად გავასუფთავე, მოზრდილ ნაჭრებად დავჭერი და მარილსა და შავ წიწაკაში ამოვსვარე. გამზადებული ნაჭრები ნედლ ბაზილიკთან ერთად ღუმელში შევდგი და კარგად შევბრაწე. გარნირად ტაფაზე ცალკე მოვამზადე კარაქში და თაფლში შემწვარი ანანასი და ბროკოლი. ქათმის ნაჭრებს გვერდით გარნირი მოვულაგე და ბროწეულის ახლადგამოწურული სოუსი გადავასხი.

ამასობაში ჩემი გოგოებიც მოვიდნენ და შოკოლადისა და ვანილის ფრანგული თბილ-თბილი კრუასანებიც მომიტანეს. ოდესმე ამასაც შევეჭიდები და გამოვაცხობ. ფრანგული სამზარეულო ჩემი სუსტი წერილია, იმდენად მიყვარს, რომ მეშინია უდიერად არ შევეხო. იმდენად პოეტური და მაღელვებელია, რომ მის ღირსად ჯერ ვერ მივიჩნიე თავი. სანამ კრუასანებთან რევერანსებით ვიყავი გართული გოგოებმა სუფრა გაშალეს და თეფშებზე გამზადებული ქათამიც გააქციეს მაგიდისკენ.

რამდენიმე წუთი ალმაცერად უყურებდნენ თაფლში შემწვარ ბროკოლსა და ანანასს და მერე ამ ყველაფერს შემწვარ ქათამთან შემოლაგებულს, მაგრამ როგორც კი ნინიმ პირველი ლუკმა გასინჯა და მკლავები აიკაპიწა უფრო გემრიელად, რომ ეჭამა ერთიანად შეესიენ თეფშებს. ქათმის თბილი ნაჭრები და ცივი თეთრი ღვინო არის ის კომბინაცია, რომელზეც უარი არასოდეს უნდა თქვათ.

იმ საღამოს დავამტკიცე, რომ პინგვინი ნამდვილად ფრინველია და ეს ის „რომ“ არის, რომელის წინაც მძიმე იწერება.

 

ეპიზოდი 7 – მაჯლაჯუნები რეცეპტების გარეშე

ყველას გვაქვს ისეთი დღეები, როდესაც მიუხედავად მზიანი ამინდებისა მაინც გვიტევს დეპრესია. ბოლომდე ვეშვებით და არაფერს ვაკეთებთ. არაფერს ვაკეთებთ იმისთვის, რომ ცხოვრება განვაგრძოთ. დღე და ღამე გვერევა. ტელეფონს ვთიშავთ და არავის ზარს ვპასუხობთ. არც ჭამა გვინდა, არც სმა, არც გაღვიძება და სუნთქვაც კი გვეზარება. მერე გვირეკავენ მეგობრები, გვწერენ, გვამხნევებენ ან გვეუბნებიან, რომ ესმით ჩვენი. ზოგი უბრალოდ გვაძლევს საშუალებას, რომ მდუმარებაში ვიყოთ. დეპრესიიდან ვერავინ გამოგვიყვანს. ჩვენ უნდა გვინდოდეს რომ ცხოვრება განვაგრძოთ.

ცხოვრება დილას ემსგავსება. ჩუმსა და სევდიანს. შენს ცხოვრებაშიც, ისევე, როგორც დილის ქალაქში მხოლოდ მეეზოვის ცოცხის ხმა ისმის. ერთადერთი ხმა, რომელიც სიჩუმეს გირღვევს, გაგრძნობინებს, რომ ცოცხალი ხარ.

ჩემი ცხოვრების ტემპი ძალიან ნელია, მდორედ მიედინება და ბოლომდე ვაძლევ საკუთარ თავს საშუალებას იფიქროს იმაზე, რაზე ფიქრის საშუალებასაც ზედმეტი დრო გვაძლევს.

რაზე ფიქრია დიდი სისულელე, მომავალზე თუ დღევანდელ დღეზე? მუშაობ, ღამეებს ათევ შრომაში, სწავლაში, სხვებზე ფიქრსა და ზრუნვაში, საკუთარი თავი გეკარგება და იმ ადამიანებში იწყებ მის ძებნას, ვისშიც საკუთარი შესაძლებლობები და დრო ჩადე. მერე გწყინს რომ ან იმედები ვერ გაგიმართლეს, ან გაგიმართლეს, მაგრამ შენ მეტს მოელოდი. გწყინს და საკუთარ თავს სხვანაირ ცხოვრებას ჰპირდები. ბრაზდები და ჩხუბობ. რომ შეგეძლოს გემრიელადაც შემოულაწუნებდი საკუთარ თავს, მაგრამ მერე გამართლებების ძებნას იწყებ და იმდენს პოულობ, რომ ისევ საკუთარ თავშივე ეძებ, სად, რა და რატომ არ იყო საკმარისი.

ჩემი ცხოვრება დილას დაემსგავსა. მთელ ღამეს რომ თეთრად გაათენებ და ქალქაზე ადრე რომ გღვიძავს. ჰოდა, რომელიმე დილას ისევ იპოვი შენში ახალ ენერგიებს და არეული ოთახის დალაგებას დაიწყებ იმისათვის, რომ რამე შეცვალო.

რამდენიმე ხნის წინ ვწერდი, რომ სიყვარული ჩემნაირი გოგოებისთვის არ არის. თითქოს დიდ ბანერზე დავწერე, საწოლის წინ გავიკარი, რომ ყოველ დილით წამეკითხა და სხვანაირად არ მეფიქრა. მოჯადოებულ წრეზე დავდივარ და ამ წრეზე სულ ერთი და იგივე ადამიანები მხვდებიან. რატიც ამ წრეშია, დათიც და ბენის ადგილიც მოიძებნება თუ მოვინდომე. მეც მივეჩვიე ასეთ ცხოვრებას და მეშინია მისი შეცვლა ისე, როგორც ძველ საყვარელ ნივთთან განშორების ეშინია ხოლმე ადამიანს.

მე ტვინით ვფიქრობ, სხვები გულითაც. სხვებს არ ვედრები, არც ჩემი ცხოვრების დრამატიზებას ვცდილობ და არც თავის გამართლებას. არაფერს ვცდილობ და ზუსტად ამაშია ჩემი პრობლემა.

გუშინ რატის შევხვდი, წიგნის პრეზენტაციაზე. შორიდან დამინახა და ხელი დამიქნია. ხელში იაპონური ტანკების თარგმანი ეჭრია. არც კი ვიცოდი, ოდესმე თუ იყო იაპონური პოეზიით დაინტერესებული. არც კი ვიცი რა უყვარს, გარდა იმისა, რომ ჩემი ყურება უყვარდა, როდესაც რამეს ვწერდი. არასდროს მელარაკებოდა, ჩუმად იჯდა და  უბრალოდ მიყურებდა.

ის მახსოვს, რომ თავის ბავშვობაზე უყვარდა ლაპარაკი, ბებიაზე და დედაზე. შავთმიან და მწვანეთვალება ბებიაზე, რომელმაც კითხვა შეაყვარა.

წიგნებს არასოდეს მიკითხავდნენ ბავშვობაში. მხოლოდ მირჩევდნენ რა უნდა წამეკითხა. რატი დამიჯდებოდა და მიკითხავდა. ისე, თითქოს ბავშვობის დანაკლისს მინაზღაურებდა. რამდენიმე ახალი მწერალი აღმომაჩენინა, შემაყვარა და ამით ბედნიერი იყო. ვგეგმავდით რა უნდა წაგვეკითხა და ერთმანეთს ვეჯიბრებოდით ვინ უფრო მეტის წაკითხვას მოასწრებდა. ვგეგმავდით როგორ სახლში გვინდოდა ცხოვრება. ერთად თუ ცალ-ცალკე ამაზე არასოდეს გვილაპარაკია. სახლი გვინდოდა ქალაქგარეთ, დიდი ეზოთი და ჩოგბურთის კორტებით. ბუხრის ოთახით მეგობრების შესაკრებად. ჩვენი სახლი დიდი და მხიარულებით სავსე იყო.

დეპრესიიდან გამოსვლა და ცხოვრებაში დაბრუნება თუ გვინდა, ჩვენი შეცდომები ხმამაღლა უნდა ვაღიაროთ. საკუთარ თავს უნდა გამოვუტყდეთ, რომ შევცდით და იდეალურები არ ვართ. ახლა ზუსტად ამ გზას გავდივარ. არაფერს ვგეგმავ, არაფერს ვამბობ, უბრალოდ ვცდილობ მოჯადოებული წრე გავარღვიო და იგივე შეცდომები არ დავუშვა.

დეპრესიის დროს ან მძინავს ან რამეს ვაცხობ. ძალიან ტკბილს და შოკოლადით სავსეს. თან ძალიან ბევრს და გაუჩერებლად. ახალ რეცეპტებს ვეძებ ან ვიგონებ. ამ დროს ხმა არავინ უნდა გამცეს. ამ კვირაში 50 ცალი შოკოლადიანი ეკლერი გამოვაცხე. მაცივარში რომ აღარ ეტეოდა მივხვდი, რომ გაჩერების დრო იყო.

6 საათზე წამოვხტი და აბაზანაში შევედი. სირბილი უნდა განვაახლო. დილით მეეზოვე ბიჭს ვხვდებოდი, უკან გზაზე უკვე სავსე იყო მთელი უბანი. მიყვარს ადამიანებზე დაკვირვება. ყურსასმენებში ბოლო ხმაზე ვუსმენ მუსიკას. ბავშვები ბაღში და სკოლაში მიდიან, დიდები სამსახურში, მარკეტიდან ქალებს სავსე პარკები გამოაქვთ და სკვერში გაკეთებული ხუხულაც ნელ-ნელა ივსება უმუშევრებით. ხალხი ასე ცხოვრობს სხვისი ან საკუთარი ცხოვრებით. ხმა აქვთ გამორთული ამ ადამიანებს და მხოლოდ პირს ამოძრავებენ, ხელებს შლიან და ამ დროს მათი დაკვირვება მართლაც საოცარია. მათი ლაპარაკი არ გესმის და მხოლოდ ჯორჯ ჰარისონი მღერის შენს ყურებში. უსაზღვრო ენერგია გაქვს, შეგიძლია გაუჩერებლად ირბინო, ხართ მხოლოდ შენ და გზა, რომელსაც არ ანაღვლებს, რომ შენი ყოფილი ბიჭის გამო დეპრესია გაქვს. 2 საათი შეუჩერებლად ვირბინე, გზადაგზა მაჯლაჯუნები დავტოვე და თავისუფალი გავხდი.

რატისთან შეხვედრის შემდეგ სახლში წამოვედი. ასე, ავდექი და წამოვედი. არც თვითონ დაუძალებია დარჩენა. მთელი დღე ვწერდით ერთმანეთს. ისე, როგორც ყოველთვის ვაკეთებდით, მაგრამ ახლა აღაც ჩემთან ურთიერთობისა ეშინოდა და არც კომფორტში დარჩენას აპირებდა. მგონი ეს მოჯადოებული წრე ირღვევა, ახალ ჰორიზონტებს შლის.

დეპრესიიდან ვერავინ გამოგვიყვანს. ჩვენ უნდა გვინდოდეს რომ ცხოვრება განვაგრძოთ. უნდა მივხვდეთ, რომ ყველა რომის წინ მძიმე არ იწერება.

რატისთან ურთიერთობას ახლიდან ვიწყებ.

ეპიზოდი 6 – ოცნების მეზობელი თუ რატი?

პოლოს მაისური ლურჯი ზოლებით, ოდნავ მოკლე ხაკისფერი შარვალი, მარცხენა მაჯაზე მუქი შოკოლადისფერი ტყავის სამაჯურიანი საათი, ხშირი და ოდნავ ტალღოვანი წაბლისფერი თმა საოცრად უბზინავს. ფილმიდან გადმოსულს ჰგავს და ისეთი მზერა აქვს 16 წლის გოგოსავით დავიბენი.

ბენი, მითხრა და ხელი გამომიწოდა. სახეზე შემეტყო, რომ ამ სახელს არ ველოდი.

– მშობლებმა ბაბუის სახელი, ბეჟანი დამარქვეს, იმართლა თავი.

ღმერთო, რა სიმპათიურია. ბეჟანი კი არა შაქროც რომ ერქვას ვაპატიებ.

– ანა. არავის სახელი მქვია, არც ანა ფრანკის და არც ბებია მყოლია ანა.

ვცდილობ თავიდანვე კომუნიკაბელური და მხიარული ვიყო.

ასეთი ბიჭები არასოდეს მომწონდა. ჟურნალიდან გადმოსული გლამურული ტიპები მგონია, რომელებიც არც ჭამენ, არც სვამენ, არც ეწევიან, არც იღიმიან და საერთოდ არც სუნთქავენ. შეიძლება რეალურად არც არსებობენ, მაგრამ ახლა ჩემ სამზარეულოში ზუსტად ასეთი ბიჭი ზის. იღიმის კიდეც, ჭამაც უყვარს, ღვინოშიც მშვენივრად ერკვევა და მის სუნთქვას ჩემი სუნთქვასავით ვგრძნობ.

შეგხვედრიათ ადამიანი, რომელიც პირველად ნახეთ, მაგრამ ისეთი თბილი ღიმილი აქვს დიდი ხნის მეგობარი გგონიათ? ზუსტად ასეთი განცდა მაქვს. შინაურული, ახლობელი. თან ისე ფუსფუსებს ჩემს სახლში, მგონია აქ გაატარა მთელი ბავშვობა, წლების მერე დაბრუნდა და მისთვის ყველაფერი ნაცნობი და საყვარელი ისევ იგივე ადგილას დახვდა.

2 ჭიქა ღვინის შემდეგ მისაღები ოთახის დივანზე ვისხედით და მისი იტალიური ცხოვრების ამბებს ვისმენდი. ისეთ საოცარ ისტორიებს მიყვება ცრემლები მომდის სიცილისგან. პერიოდულად დგება და ხელებს შლის, მეტი ემოციით რომ მოყვეს.

უნივერსიტეტის დამთავრების შემდეგ იტალიაში წავიდა. ეს ის დროა თბილისში რომ არც შუქი გვაქვს, არც წყალი მაღალ სართულებზე, ჩაის მშრალ სპირტზე ვადუღებთ და იაილა მარგარინს ვისვამთ პურზე კარაქის ნაცვლად. ზამთარში პალტოებით რომ ვიძინებთ და სკოლაში წითელი „კერასინკებით“ რომ ვთბებით. მთელი თბილისი „Second Hand”-ში რომ ვიცვამთ და ქალქის ტელეფონზე ერთმანეთს რომ ვერთვებით. ქალაქში ყველაფერი შავ-თეთრი და უიმედო რომ არის. ჰოდა, გაექცა აქაურობას. ისწავლა მზარეულობა და 12 წლის მერე დაბრუნდა.

ჩვენი ბავშვობა-ახალგაზრდობის გახსენებაში ღამის პირველი საათი ისე მოვიდა ვერცერთი მივხვდით. ღვინოც გათავდა, ჭიქებს ხელი მოვკიდე და სამზარეულოში გავედი.

ტელესკოპი შენია, გამომძახა აივნიდან.

– კი, დღეს ჩამომივიდა და ვერაფერი გავუგე, ვინმეს უნდა ავაწყობინო.

სამზარეულოდან რომ გამოვედი ჩემი სარემონტო იარაღების ყუთში იქექებოდა. ვიდექი და ვუყურებდი როგორ ცდილობდა ჩემი ტელესკოპის აწყობას სიმპათიური წაბლისფერთმიანი, მხიარული ბიჭი, რომელიც ლიფტში საოცარ სურნელს ტოვებს.

ხომ არსებობენ ბიჭები, რომლებიც იმდენად იდეალურები ჩანან, რომ გეშინია. თან პირველი შთაბეჭდილება ხშირად არ მართლდება ხოლმე. ჰოდა, იმდენად პესიმისტი და ზედმეტად რეალისტი ვარ ურთიერთობებში, რომ არ შემიძლია ამ ყველაფერს, როგორც უბრალოდ ფაქტებს ისე შევხედო და უაზრო ხვალინდელ დღეზე არ ვიფიქრო.

ჩემი ბოლო ურთიერთობა ისე უაზროდ დამთავრდა, ჯერ კიდევ მისი ზემოქმედების ქვეშ ვარ. თან რატიც წინა დღეებში გამომეცხადა. ყოველთვის ასე ხდება, ზუსტად მაშინ ჩნდება ჩემ ცხოვრებაში, როდესაც რაღაც ახალის დაწყებას ვცდილობ.

სამზარეულოში შევბრუნდი, მაცივრიდან ჩემი მეგობრის ჩამოტანილი წითელი ღვინო გამოვიღე, ჭიქები თითებში მოვაქციე და აივანზე გავედი.

– გშია?

– კი, ძალიან.

– ქათმის ვრაპებს მოვამზადებ. იტალიური ვერა, მაგრა, კაი გრუზინული იქნება.

– რა საოცარი გოგო ხარ, დარწმუნებული ხარ რომ საქართველოში იცხოვრე ეს წლები, მკითხა და ტელესკოპს შტატივი მოარგო.

ენა გამოვუყავი და ვრაპის მოსამზადებლად გავედი.

სალათის ფოთლები, შემწვარი ქათამი, თხლად დაჭრილი კიტრისა და პომიდვრის ნაჭრები  და მაიონეზისის სოუსი ლავაშის ფირფიტებში გადავახვიე და სენდვიჩ მეიქერში დავბრაწე. ღამე საჭმელად ზედმეტად კალორიულია, მაგრამ გემრიელი და სწრაფად მოსამზადებელი.

შუაღამე იყო ბენმა ტელესკოპის აწყობა რომ დაამთავრა.

ასეთი კარგი დრო დიდი ხანია არ გამიტარებია, მითხრა და სახლის კარი გააღო.

მეც ბეჟან, ვუთხარი და ორივეს იმხელა ხმაზე გაგვეცინა მგონი მეზობლები გავაღვიძეთ.

სახლში შემოვბრუნდი და მობილურის ძებნა დავიწყე, მთელი საღამო სადღაც მქონდა მიგდებული. დედაჩემისა და ჩემი გოგოების თვრამეტი გამოტოვებული ზარი და ორი მესიჯი დამხვდა. ტექნო ბუმი და რატი მწერდნენ: „ხვალ კარგი წიგნის თარგმანის პრეზენტაციაა, 7-ზე მზად იყავი, გამოგივლი“.

რატომ არ მეხსნება ეს ბიჭი, რომელ ცხოვრებაში გავამწარე ან რომელ განსაწმენდელში დამეხსნება?

იცი რაა, ერთხელ და სამუდამოდ უნდა დაველაპარაკო და გადავწყვიტოთ ერთმანეთისგან რა გვინდა, რატომ გვინდა და როდემდე გვინდა. ჩამოუყალიბებელი იყო და ასეთად დარჩა. ვიცი დაიწყებს, რომ ეშინია ჩემი სიძლიერის, ჩემი შეხედულებების, ჩემთან გამოყოლის. ეშინია, რომ მე წინ წავალ, ის ერთ ადგილზე დარჩება კომფორტულად და მერე მე მომბეზრდება მისთვის მუდმივად მოტივაციის მიცემა. ჰოდა, მუდმივად ამ ერთ ჩაკეტილ წრეზე ტრიალი მომბეზრდა. ვიცი, შეიცვალა, გაიზარდა და ბევრი დროც გავიდა, მაგრამ უნდა დამარწმუნოს. ჰოდა, შევხვდები, ჰოდა, ყველაფერს ვეტყვი, საკუთარ თავთან დიალოგი გავმართე.

ოკ, მივწერე და ბოლოში გულის სმაილი მივახატე.

ეპიზოდი 5 – ყოფილები და მოჰიტო

მარტო ცხოვრებაზე ალბათ ყველას გიფიქრიათ. დაგიგეგმავთ კიდეც როგორ იჩხუბებდით მშობლებთან და ცალკე გადახვიდოდით საცხოვრებალად. მერე გაიზარდეთ და შეეჩვიეთ რეალობას. თან, ხალხი რას იტყვის, პრინციპი ჩვენში ისეა გამჯდარი ხშირად გვიჭირს ამ სენს თავი დავაღწიოთ. მოკლედ, ცალკე ცხოვრება რომ გადავწყვიტე ყველას ეგონა, რომ მხოლოდ ცარიელი სიტყვები იყო. ჩემში ფულის ფლანგვის სურვილი დავძლიე და ერთ წელიწადში 3 სამსახურში ერთად ვიმუშავე, რომ სახლის ფული მომეგროვებინა.

სამი წელი სრულ მარტოობაში, საკუთარი თავისა და შესაძლებლობებების გამოცდაში გავატარე. ამბობენ, რომ მე ძლიერი ვარ, მე რეალიზებული ვარ, მე განსხვავებული ვარ. იმდენად განსხვავებული, რომ ჩემგან ყოველთვის განსაკუთრებულს მოელიან. ისეთს, რაც აღაფრთოვანებთ და გააოცებთ, მაგალითსა და მოტივაციას მისცემთ. სიყვარული ჩემნაირი გოგოებისთვის არ არის, მაგრამ ყველა ჩემთან მორბის პირად ამბებზე რჩევის საკითხავად. უნდათ უფრო ძლიერები და ნაკლებად დამთბობები იყვნენ. მე კიდევ რადიკალიზმის რადიკალური წინააღმდეგი ვარ. როგორ ვურჩიო მეგობარს დაშორდეს ქმარს, რომელმაც უღალატა ან დაშორდეს შეყვარებულს, რომელსაც „მის თავს ძმაკაცები ურჩევნია“. როგორ ვუთხრა, რომ მათ თვალში ზუსტად იმიტომ ვარ ძლიერი, რომ ასეთ პრობლემებამდე არასოდეს მიმყავს საქმე. აი, რის ფასად ეგ უკვე სხვა საქმეა. მოკლედ, სიყვარული ჩემნაირი გოგოებისთვის არ არის.

ხანდახან ჩვეულებრივი მინდა ვიყო. დეპრესიის უფლებაც მქონდეს, შოკოლადების ჭამისაც და დაქალის ბალიშზე ქვითინისაც. ჩემი ბიჭის უშვერი სიტყვების გალანძღვისაც და მერე დებილური მესიჯების მიწერისაც. სისულელეების ჩადენაც მინდა და ხუთოსანი გოგოს იმიჯის დამსხვრევაც.

მერე ეს დებილური ფიქრები გადამივლის ხოლმე და ჩემს ყოფილებს რომ ვიხსენებ ვხვდები, კარგია რომ არც დაქალების ბალიშებზე მიტირია და არც შოკოლადის ნაგავსაყრელად გადამიქცევია ჩემი სახლი. არც ყოფილ ქმართან მაქვს რამე გასაყოფი და არც ყოფილი შეყვარებულის ნივთებს ვინახავ მუყაოს ყუთში, რომელიც ლოგინის ქვეშ დგას დამტვერილი.

ვზივარ ჩემს ცისფერ სამზარეულოში და მეზობლის ბიჭზე ვფიქრობ, ლიფტში საოცარ სურნელს რომ ტოვებს ხოლმე. მის წაბლისფერ თმაზე ვფიქრობ და კიდევ იმაზე, რომ ამ ბიჭს ნამდვილად ვიმსახურებ.

სარკეში ჩავიხედე და მივხვდი, რომ სამ წელში არაფერი შემიცვლია. გოგოებს გადავურეკე და ნინჩოს სტილისტთან ჩავეწერე. ნინჩო მოდის ექსპერტია. გემახსოვრებათ მისი და არმანის ლურჯი კაბის ამბავი.

4 საათზე სალონში შევხვდი. სტილისტმა არმენმა ჩემი თმა შეათვალიერა და მკითხა: რა შამპუნს ვხმარობთ?

თქვენი არ ვიცი და მე რაც წინა თაროზე დევს იმას.

ისეთი სახით გამომხედა, მეგონა ხელის მარტივი მოძრაობით ჩემს კისერს ოდნავ მარცხნივ მოატრიალებდა და შურს იძიებდა ასეთი პასუხის გამო.

მოკლედ, ჩემი ქერა თმა ჟღალი გახდა. ოდნავ დამოკლდა და ისე გამოვიყურებოდი, როგორც ედოსონ მონდგომერი „გრეის ანატომიიდან“. ახლა მთავრი იყო ჩემი „ოცნების მეზობლისთვის“ წერილზე მეპასუხა.

ყვითელი წებოვანი ფურცელი დენის ქვითრის უკან მივაკარი და კარში გავარჭე, შაბათს 7-ზე პიცა და მოჰიტო. ბოლოში სმაილიც მივახატე და კიბეზე გიჟივით ჩამოვვარდი.

სისულეების კეთებას და ბალიშზე ქვითინს სიგიჟეების ჩადენა ჯობია, გავიმხნევე თავი.

„Tqven miiReT amanaTi. SegiZliaT gaitanoT 10-dan 7 saaTamde”. ჩემი ტელესკოპიც ჩამოვიდა. უკვე ოფისიდან გამოვდიოდი ლაშამ რომ დამირეკა. ერთმანეთს ათი წელია ვიცნობთ. ახალგაზრდა ლიდერების ტრენინგზე გავიცანი ბაკურიანში. ერთ მონაწილეზე უგზო-უკვლოდ იყო შეყვარებული, მერე ისე გათხოვდა თქმაც ვერ მოასწრო. ამ ყველაფრის გამო საშინელ დეპრესიაში ჩავარდა. სამი თვე სკაიპში ვათენებდი რომ დამემშვიდებინა. დიდი წვერით დადიოდა, თან მაშინ არც ლამბერსექსუალი ბიჭები იყო მოდაში. მოკლედ, ეს მეგობრობა სხვა გრძნობებში გადაეზარდა, როგორც ხდება ხოლმე. მე იუმორით გადავატანინე ეს დებილური ახირება. მას მერე ვმეგობრობთ, მაგრამ როგორც კი დალევს მე ვახსენდები. მირეკავს და ცდილობს დამარწმუნოს, რომ უფრო კარგი წყვილი ვიქნებოდით, ვიდრე მეგობრები ვართ. მეორე დღეს მირეკავს და ბოდიშებს მიხდის.

ბორშის რეცეპტი მასწავლე რა, ისეთი საწყალი ხმით მითხრა ბოდიშის მოხდის ასეთი ხერხი არასოდეს გამოუყენებია. დეგენერატი მეგობრები ყველას განსაკუთრებულად გავიყვარს. ჩხუბს აზრი არ ჰქონდა, თან ბიჭის რჩევა მჭირდებოდა და ერთ საათში ჩაის სახლში შევხვდი.

მეზობლის ამბავი რომ მოვუყევი ლამის სენდვიჩი გადასცდა, წამოხტა და ხის კარადაზე სამჯერ მაგრად დააკაკუნა. წადი ქალო, ქუსლზე ჩაიცვი, კაბა დაიმოკლე და გამოაჩინე, რაც გამოსაჩენი გაქვს. კაცისგან სხვა რჩევას არც მოველოდი.

ფქვილიანი ხელებით არ დახვდე, თორემ ყველა მე კი არ მგავს, გაიკრიჭა შტერივით.

დენის ქვითარზე სახელი და გვარი ვნახე და საღამოს ფეისბუქზე მოვძებნე. დახურული პროფაილი აქვს. მხოლოდ იმის გარკვევა შევძელი, რომ იტალიაში ცხოვრობდა და ორი ფოტოდან ერთში მზარეულის უნიფორმა აცვია. არა, ნამდვილი „ოცნების მეზობელია“.

შაბათს დილიდან პროდუქტების საყიდლად წავედი. გასაღები ჩემი მეგობრის გამოგზავნილ დამლაგებელს მივეცი, რომელიც პაჯეროს ჯიპიდან გამოვიდა და გულიანად გამიღიმა. დღეს სასწაულების დღეა. საღამომდე კიდევ რა მოხდება კაცმა არ იცის.

იტალია, პიცა, მზარეულის უნიფორმა, ლიფტი, სუნამო და წაბლისფერი თმა. ძალიან უნდა ვიჯადოქრო, რომ იდეალური ვიყო.

ბაზარში ხშირად თუ არ დადიხართ აუცილებლად იარეთ. ეს ცალკე კასტაა. ცალკე ერთი ცხოვრება და კულტურული შოკია. დილის ბაზარი ძვირი, სუფთა და ხმაურიანია. ახალი მწვანილის სუნითაა გაჟღენთილი. რეჰანისა და პიტნის საოცარი სურნელი დგას ჰაერში. ყველაფერი ნამიანი და ახალია.

დახლებიდან ახალი ნიორი, პომიდორი, პიტნა და ლაიამი წამოვკრიფე, პარკები მანქანაში ჩავყარე და სმარტისკენ წავედი. მოლარე კოდებს რომ აწკაპუნებდა უკვე 2 საათი იყო.  დროულად უნდა მოვასწრო ყველაფერი, სალონშიც შევიარო და ისეთი ტანსაცმელი უნდა შევარჩიო ვერ მიხვდეს ბევრი ვიფიქრე რა ჩამცვა თუ ცოტა.

პიცის ცომი საფუარით მოვამზადე. დაჭყლეტილი ახალი ნიორი და ორეგანო ზეითუნის ზეთში შევურიე და ფორმაზე გაბრტყელებულ ცომს წავუსვი. პომიდვრის გემო მიყვარს პიცაში ამიტომ ცოტა პომიდვრის სოუსი გადავუსვი და ზემოდან მოცარელა მოვაყარე. შემდეგი ფენა შაშხის ნაჭრები, თხლად დაჭრილი პომიდორი და ქამა სოკოა, ბოლოში ისევ მოცარელა და პიცა მზად არის ღუმელში შესადებად. გამომცხვარ პიცას ზემოდან დაჭრილი ზეთისხილი და ბაზილიკის ფოთლები უნდა შემოვალაგო.

სანამ პიცა ღუმელში იბრაწებოდა მოჰიტოს ყინული ბლენდერში ჩავყარე დასამტვრევად. შაქარი და პიტნა ერთმანეთში ავსრისე, ზემოდან წვრილად დამტვრეული ყინული დავაყარე და ლაიმის წვენი და თეთრი რომი ჩავამატე. მატონიზირებელი სასმელიც ბოლოში და გამზადებული მოჰიტო მაცივარში შევდგი.

ზუსტად 8-ის ათი წუთი იყო საცხობისა და სახლის ზარი ერთდროულად რომ დაირეკა. ღრმად ჩავისუნთქე და კარში გასაღები გადავატრიალე.

ბონჯორნო, გამიღიმა საოცრად თეთრი კბილებით და ხელში შავი ღვინო შემომაჩეჩა.

 

ეპიზოდი 4 – მოჯადოებული წრე და მწვანეთვალება

შენი სახლის სუნი მომენატრა, მითხრა რატიმ და თაფლიანი ტუჩები მოილოკა. ამ სახლს სხვა სუნი აქვს და საერთოდ, რას შემომივარდი შუაღამისას სახლში? სანამ ჩხუბს დავამთავრებდი წიგნის თაროსთან იდგა და შექსპირის სონეტები ეჭირა ხელში.

მარჯვენა ხელი ისე გაშალა, როგორც  ჩემი კლასელი ლაშა შლიდა ხოლმე სამშობლოზე ლექსის წაკითხვისას და დაიწყო:

„სჯობს აღიარო, რომ არ გიყვარს ქვეყნად არავინ,

თუ დასაღუპად საკუთარი თავიც გასწირე,

ბევრმა გაჩუქა სიყვარული დაუფარავი,

მაგრამ შენ თვითონ ტრფობა არვის გაუნაწილე“

დეგენარატი ხარ, ვუთხარი და ისე გავუღიმე, როგორც ორი წლის წინ.

არა, მაინც რას მერჩოდი, ლოთი მე არ ვარ და ნარკომანი, სამსახურიც მაქვს, ბინაც და დაჟე აგარაკიც. სიმპათიურიც ვარ, თქვა და კმაყოფილი გამომეტყველება მიიღო.

არა, მართლა რას ვერჩოდი, მიუხედავად იმისა, რომ ბებიაჩემივით ლაპარაკობს.

უაზრო ლაპარაკისთვის თავის არიდება მინდოდა, ამიტომ სასწრაფო წესით გავშალე დივანი და ისეთი მკაცრი ტონით ვუთხარი: შენ ამაღამ აქ დაიძინებ, რომ  ორივემ ხარხარი ავტეხეთ.

დილით რატის ღმუილმა გამაღვიძა. წესიერად ყავის დასხმაც არ შეუძლია. მდუღარე წყალი გადაისხა. მართლა დეგენერატია ეს ბიჭი, აღარ მიკვირს რატომ დავშორდით. ხალათი მოვიცვი და ფეხშიშველი გავვარდი.

ხელში იატაკის ჯოხი ეჭირა და ჩემი ხალათის მკლავები იდაყვამდე სწვდებოდა, შოკოლადიანი ორცხობილა იატაკზე ეგდო და ნახევარი სახე შოკოლადით ჰქონდა მოთხუპნული. ისეთი კადრი იყო, „სულელი და სულელზე სულელის“ რეჟისორსაც შეშურდებოდა.

ხელიც არ გამინძრევია, ისე დაალაგა მთელი სამზარეულო. ამასობაში მე ბედნიერი სახით ვამზადებდი ლორის სენდვიჩებს.

ტოსტის ნაჭერზე ლორი დავალაგე, ზემოდან მდნარი ყველის ფირფიტა, სალათის ფოთოლი, თხლად დაჭრილი პომიდორი. მაიონეზში შერეული, ორეგანო, ნივრის ლიმონის წვენისა და წიწაკის ნარევის სოუსი გადავუსვი და სენდვიჩ მეიქერში ჩავდე.

5 წუთში მზად იქნება და დროზე გამოეტიე, მივუკაკუნე აბაზანის კარზე.

წინა კვირას სამზარელოში რადიო დავაყენე. FM რომელიღაცა და რომელიღაცაზე ნატალი კოული მღეროდა: This will be, an everlasting love. This will be the one I’ve waited for. This will be the first time anyone has love me.

კარმა ინ ექშენ, გამოსცრა რატიმ.

რა კარმა?

კარმა რა, გამათბობელი, თქვა და ისეთი სახე მიიღო, ვერ მივხვდი ხუმრობდა თუ სერიოზულად ამბობდა.

აქამდე კარგად მოვიქეცი, მთავარია ისე გავიდეს ჩემი სახლიდან არაფერი გავაფუჭო, შემოვუძახე ჩემ თავს.

სანამ სამზარეულოს მივალაგებდი, გამომძახა. გავდივარ, მოდი კარი დაკეტე.

დაბდურო, ტუჩებზე შოკოლადი გისვია, სად მიაგენი?

შოკოლადი გემრიელი იყო…

3 საათზე ტრენინგი მაქვს. ცალ ხელში ჩანთა მიჭირავს, მეორეშე ყავა და ქუსლებზე აღმართული მივკაკუნებ ჭავჭავაძეზე. სავაჭრო ცენტის მინის იქით სტუდენდობის სიყვარული გავლანდე.

პირველ კურსზე რომ ვიყავი ერთი ძალიან  კარგი ბიჭი მიყვარდა. უნივერსიტეტში მაკითხავდა ხოლმე დილაობით. ავტობუსის გაჩერებაზე მხვდებოდა და პირველი ლექცია ყოველთვის მასთან სეირნობას ეწირებოდა. ჩემზე ორი თავით მაღალი იყო, მე კიდევ კედებით სიარული უფრო მიყვარდა. ერთ საღამოს ძალიან აცივდა და ჩემი ყვითელი მაისური ჩავაცვი. რატის ხალხთისა არ იყოს, ამასაც მკლავები იდაყვამდე სწვდებოდა. ჰოდა ეს ბიჭი მინის მეორე მხრიდან მიყურებდა. თავი უფრო მაღლა ავწიე, წელში გავიმართე და ისე გავიარე, თითქოს ეს წლები არც გასულა. არ ვიცი რისი დამტკიცება მინდოდა, ან რატომ არ მივედი და არ ჩავეხუტე, მაგრამ დებილური წასვლები რომ ჩემი ძლიერი მხარეა, აშკარაა.

ტრენინგი უკვე მთავრდებოდა ჩემმა დაქალმა რომ მომწერა, „საღამოს შენნთან მოვდივარ“.

ოკ, მივწერე და კუბიკების ხატვა გავაგრძელე ბლოკნოტში.

ტრენინგის მერე თიკას გავუარე. მე და თიკა უნივერსიტეტის მეგობრები ვართ. რატიც ახსოვს და ჩემი სტუდენტობის სიყვარული, დათიც. დათისთან დაშორებაზე არ უჩხუბია, რაღაცნაირი ბოთე ბიჭი ეგონა ყოველთვის. რატის რაც შეეხება, მთელი ჩემი სამეგობრო მასზე გიჟდებოდა. დღემდე არ მპატიობენ მასთან დაშორებას.

მესამე კურსზე ვიყავით თიკა რომ გათხოვდა. სახლში დაჯდა და ბავშვის გაზრდა დაიწყო. ამის გამო სამი წლით გვიან დაამთავრა უნივერსიტეტი. მერე ქმარს გაშორდა და ორი წელი დეპრესიიდან გამოგვყავდა. ორი წლის მერე მის ბიჭებს ვეღარ ვითვლიდით. ყოველ კვირა ახალი უყვარდებოდა, თან მთელი გატაცებით და თან ყველას ცოლად მიჰყვებოდა. ესეც დეპრესიის თავისებური გამოხატვად მივიჩნიეთ, ამიტომ მეგობრები აღარ ვეჩხუბებოდით. ბოლოს ლოცვებში მოხსენიებაღა თუ უშველიდა ისე იყო. უკვე ნახევარი წელია ერთი შეყვარებული ჰყავს და მის მდომარეობას სტაბილურად მძიმედ ვაფასებთ.

მოკლედ, თიკას სამსახურში გავუარე და ჩემთან წავედით. ორივეს არანორმალურად გვშიოდა. დღევანდელი დღის გამო ემოციური შიმშილიც მემატებოდა და რამე მარტივი, ძალიან გემრიელი და მსუბუქი უნდა მომემზადებინა სასწრაფოდ.

ცეზარის სალათი გენიალური მიგნებაა ასეთ შემთხვევებში. 2 ცალი ქათმის ფილე მოზრდილ ნაჭრებად დავჭერი, მარილი და შავი წიწაკა მოვაყარე, ლიმონი მოვაწურე და კარგად დავბრაწე. ტოსტის პური კუბიკებად დავჭერი, ზეთის, ნივრის, მარილისა და წიწაკის ნარევში ამოვავლე და ჟარონაზე გავხუხე.

ცეზარის დრესინგი ბევრნაირად კეთდება, მაგრამ მაიონეზში დამატებული ცოტა არაჟანი, ლიმონის წვენი, მდოგვი, ნიორი, მარილი, შავი წიწაკა, ზეითუნის ზეთი და ყველი პარმეზანი ერთად რომ დააბლენდეროთ, არასოდეს გაიხედავთ სხვა რეცეპტისკენ.

დამტვრეულ სალათის ფოთლებს ფენა-ფენა მოვაყარე გამზადებული ქათმის ნაჭრები, პურის ორცხობილები, მოვასხი სოუსი და ზემოდან ყველი პარმეზანი მოვახეხე. გარშემო ოთხად გაჭრილი პომიდორი ჩერი შემოვალაგე და ერთი თეფშები აივანზე გავიტანე.

რადიოში ამჯერად არეტა ფრანკლინი მღეროდა, Just let me love you tonight, forget about tomorrow. My darling won’t you hold me tight and never let, never let me go.

კარმა ინ ექშენ.

რა კარმა, მკითხა თიკამ.

კარმა რა,  გამათბობელი, ვთქვი და ზუსად ისეთი სახე მიიღო თიკა, როგორიც მე მქონდა რატის ნათქვამზე.

ეპიზოდი 3 – იტალია და მწვანეთვალება

იტალიაზე პირველი რა გახსენდებათ?

ფილმი რომაული არდადეგები,  მუქთმიანი და ცისფერთვალება ბიჭები, ღვინო, პიცა და რა თქმა უნდა, სპეგეტი.

დილით პარკინგზე ჩემ წაბლისფერთმიან მეზობელს შევეჩეხე. შორიდან დამინახა, გამიღიმა და ხელი დამიქნია. გავუღიმე და მანქანაში ჩავჯექი. ისეთი საოცარი თმა აქვს დერეკ შეფარდსაც შეშურდებოდა.

იცით რას ნიშნავს ახალსახლობა? გაუთავებელ სტუმრებს, ბევრ ბამბანერკასა და შამპანურს, საჩუქრებს, განსაკუთრებით მშრალ ხიდზე ან რუსთაველზე ნაყიდ ნახატებს და სახლის სხვადასხვა აქსესუარებს. ერთადერთი რაც არასდროს მოაქვთ ჩემთან ეს საჭმელია. არც ბელას და მადას ტორტები მიგროვდება მაცივარში და არც მეზობლის მარკეტში ნაყიდი ნაპოლეონები. ყველაფერს აქვს თავისი დადებითი მხარე. ჰოდა, ამ კვირაში ჩემი ძველი თანამშრომლები მოდიან, რაც იმას ნიშნავს, რომ კიდევ ერთი ნახატი ან რამე მსგავსი შეემატება ჩემ კოლექციას. ძირითადად სოციალური ქსელით იცნობენ ჩემ ნახელავს, ამიტომ შანსი ხელიდან არ გაუშვეს და შაბათს თავი დაიპატიჟეს.

იტალია ვახსენე და მენიუში იტალიური სპაგეტი გვექნება ბოლონიურად იგივე „სპეგეტი ბოლონეზე“. დესერტად, ასევე იტალიური ტირამისუ. დღეს იტალიური სამზარეულოს საერთაშორისო დღედ ვაცხადებ.

ჰოდა, იმას ვფიქრობდი საყიდლების სია სახლში ხომ არ დამრჩა თქო და ზუსტად მაგ მომენტში შევეჩეხე ჩემ სიმპატიური მეზობელს, საოცარი სუნამო რომ ასხია. კი, წერილიც მახსოვს და რამე რომ უნდა მოვიმოქმედო ისიც, მაგრამ ცოტა დრო მჭირდება. უნდა შევისწავლო რამდენად ღირს მისთვის ვახშმის მომზადება. იქნებ ტოსტებზე უნდა გადავატარო.

სმარტში შევვარდი და დაცვის ბიჭს ისე შინაურულად და გულიანად გავუღიმე, ლამის მკითხა, ოჯახში ხომ კარგად არიან შენებიო. ურიკა ავიღე და ხორცის განყოფილებისგენ წავედი. ავაწონინე 500 გრამი ძროხის ხორცის ფარში, 200 გრამი ხორცი ბულიონისთვის და  300 გრამი ყველი პარმეზანი. ხახვი, სტაფილო, პომიდორი და სპაგეტის ყიდვაც არ უნდა დამავიწყდეს. იტალიელებს პასტას დიდი არჩევანი აქვთ, ბოლონეზეს რამდენიმე სახის პასტა უხდება. დღეს ჩვეულებრივი სპაგეტი შევარჩიე.

დესერტისთვის სავოიარდის ორცხობილები, ნაღების ყველი მასკარპონე, კვერცხი და ღვინო მარსალა ვიყიდე. ტირამისუ ჭეშმარიტად ღმერთების დესერტია. რთული მოსამზადებელი, მაგრამ მე მსოფლიოს მერვე საოცრების ტიტულს მივანიჭებდი.

სანამ ბოლონეზეს მომზადებას დავიწყებ ჯერ ტირამისუ უნდა გავაკეთო. ძალიან პრეტენზიული დესერტია, ნამდვილი ჭირვეული შეყვარებული. მოფერებას და სიყვარულის ხმამაღლა გამოხატვას მუდამ რომ ითხოვს ისეთი.

ხუთი კვერცხის გული და 150 გრამი დაფქული შაქარი კარგად ავთქვიფე. რომ გათეთრდა 500 გრამი მასკარპონე შევურიე. მასკარპონე ძალიან ცივი უნდა იყოს, რომ კრემი არ გათხელდეს და კვერცხის მასას ძალიან ნელა უნდა შეურიოთ. ხომ გითხარით ჭირვეული შეყვარებულია. შეგიძლიათ 200 გრამი ათქვეფილი ნაღებიც შეურიოთ, თუ რძის გემო გიყვართ და ბავშვობის ცუდი მოგონებები არ გაკავშირებთ.

მაგარი ხსნადი ყავისგან და ღვინო მარსალასგან მომზადებულ ნარევში სავოიარდის ორცხობილები ვაბანავე და მინის ფორმაში ჩამოვამწკრივე. ზემოდან მომზადებული კრემი გადავანაწილე და ასე 3 ფენა. ტირამისუს მზადების პირველი ეტაპი ამითი მთავრდება. ახლა დაახლოებით 7-8 საათის განმავლობაში მაცივარში უნდა შევინახოთ.

დროა ბოლონეზეს მომზადება დავიწყო. ძროხის ხორცი მოვხარშე და ბულიონი ცალკე გადმოვიღე. ძალიან წვრილად დავჭერი ხახვი, სტაფილო და ნიორი. პომიდორს კანი გავაცალე და დავაბლენდერე. გახურებულო ტაფაზე ცოტა ზეთი დავასხი და ძროხის ხორცის ფარში დავყარე. კარგად რომ მოიშუშა ცალკე გადმოვიტანე და იგივე ტაფაზე მოვშუშე ხახვი, სტაფილო და ნიორი, დავამატე დაბლენდერებული პომიდორი, ბულიონი, წიწაკა, ერთი ჭიქა წითელი ღვინო, მარილი, ნედლი ორეგანო, ბაზილიკი და როზმარინი. სოუსმა იქამდე უნდა იდუღოს სანამ სქელი მასა არ გახდება, ბოლოსკენ მობრაწულ ფარშაც შევურიე და ბოლონეზეს სოუსი მზად არის.

ამასობაში ჩემი სტუმრებიც მოვიდნენ. რას ვჭამთ, მკითხა რატიმ და ბოლონეზეს სოუსში ლამის ცხვირი ჩაყო. აუ რა ფრანციცული რამეა, იჭმევა? მკითხა და ყავის მადუღარა ჩართო. არა, „სერვანდში“ დასადებად უნდა გაგატანო, იდიოტურად ვიხუმრე. მე და რატის სამსახურის გარდა ბევრი რამე გვაკავშირებს. 2 წელი ერთმანეთზე ვიყავით გამიჯნურებული. მერე დავიშალეთ, ის სახელმწიფო სამსახურში წავიდა, მე პროექტების წერა დავიწყე არასამთავრობოებისათვის. პერიოდულად სოციალურ ქსელში ვეხმიანობოდით ერთმანეთს, მესიჯებსაც ვწერდით და დაბადების დღეებსაც ვულოცავდით, მაგრამ ერთ დღეს ასე უცერემონიოდ გაქრა. ახალი ურთიერთობების ორი მცელობა ჰქონდა და ორივე კრახით დამთავრდა. არა, განა მიხარია, უბრალოდ გულის სიღრმეში რაღაცნაირად მისწორდება. რამდენიმე თვის წინ გამოჩნდა და ისე მომიკითხა, გეგონება გუშინწინ მელაპარაკა ბოლოს. მეც არაფერი შემიმჩნევია და დღეს ძველ თანამშრომლებთან ერთად მესტუმრა. სამზარეულოს მაგიდის კუთხეში დაჯდა და სიგარეტს მოუკიდა. სახლში არ ვეწევით, უხეშად ვუთხარი. რა დაგაკელი, მომაძახა და აივანზე გავიდა. მთავარია ზედმეტი არ დავლიო და მწვანე თვალებმა არ დამაბნიოს, შემოვუძახე ჩემ თავს.

სპაგეტი ადუღებულ წყალში ჩავყარე და ერთი კოვზი ზეთი დავამატე, ასე ერთმანეთს აღარ მიეწებება. თეფშებზე გავანაწილე, ზემოდან ბოლონეზეს სოუსი გადავასხი და პარმეზანი მოვახეხე.

ვის ოჯახშის შენ შეხვალ, არ გინდა ჩემი რძალი გახდე, შემომთავაზა ნინამ და სიამოვნებისგან თვალები დახუჭა. ჩემი მომზადებული საჭმელი რომ მოსწონთ ისე მიხარია, როგორც პირველი გამოცდის ჩაბარება უნივერსიტეტში.

კარგია ძველი მეგობრების სტუმრობა. განსაკუთრებით მაშინ, თუ მშრალ ხიდზე ნაყიდ სურათებს არ გჩუქნიან.

იმდენი დავლიეთ, ერთმანეთს შეჩემათი ველაპარაკებოდით და მივხვდი რამე ტკბილი და მაგარი ყავა თუ გამოიყვანდა ამათ მდგომარეობიდან. ტირამისუ მაცივრიდან გამოვიღე, ნაჭრები თეფშებზე დავალაგე და მუქი კაკაო მოვაცერი. ყავა არ გადმოგივიდეს, შემომივარდა რატი სამზარეულოში და თავში წამომარტყა. როგორც გვჩვეოდა, ავტეხეთ ერთი ცემა-ტყეპა და უკვე სერიოზულში გადაგვივიდოდა თეო რომ არ შემოსულიყო.

ღამის ორი საათი იქნებოდა დაშლა რომ გადავწყვიტეთ. რატის დივანზე ჩაიეძინა. იყოს ეს საცოდავი, რა მნიშვნელობა აქვს ახლა ამისთვის სად დაიძინებს, თქვა თეომ და მრავალმნიშვნელოვნად გამომხედა.